Her şeyden önce rehberlik servisi, insana sonsuz, koşulsuz bir kabulle, muhabbetle ve kucaklayarak yaklaşır. Mevlana gibi, ‘‘Ne olursan ol gel’’ der. Gel; tüm, varlığınla, kusurlarınla gel; yüzleşmek istemediğin bilinçaltı, bilinçüstü zaaflarınla gel; ümidini, inancını tüketmeden gel.

Kuşkusuz rehberlik anlayışının olmazsa olmazları, insan sevgisi ve insana olan inançtır. O, insanı merkeze alır. Gelişimine inanır. Bu inançta, insan bir amaçtır; şey değildir, nesne değildir, araç değildir. O, kutsal bir amaçtır; araçsallaştırılamaz bir amaçtır. Ona bakışımız birdir. Herkes eşittir. Tek bir ölçüsü vardır bakışımızın o da insan oluşudur. Önyargısız bakarız insana biz. Yunus’un dediği gibi, ‘‘yetmiş iki millete bir gözle bakmayan halka müderris olsa dahi hakikate asidir.’’

İnsanı, tüm ön yargılarımızdan arınarak ulvi bir varlık olarak görürüz. Tüm varlığımızla hissedeceğimiz, anlayacağımız ve suçlamadan dinleyeceğimiz bir varlıktır o. Sevilecek, koşulsuz sevilecek bir varlık.  Rehberlik onu derdini dökmesi, kendi gerçeğini arama arzusunu hiçbir şekilde yargılamadan dışa vurması için teşvik eder, yüreklendirir. Onun duygu ve düşünce dünyasına içten bir iş birliği içinde seyahate çıkarlar birlikte. Bu seyahat bireyin kendini daha çok tanıması ve keşfetmesiyle neticelenir. Kendini, kendi gerçeğini tanıyan birey yaşama daha canlı ve moralli bir şekilde sarılır. Sevilen, değer gören, kabul edilen ve yeteneklerine güvenilen bir birey de sağlıklı bir toplumun sağlam temellerini atmış olur.

Hüseyin ÇAKAR

Okul Rehber Öğretmeni